On the road...
Door: Wen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen&Wendy
11 Maart 2018 | Nieuw Zeeland, Kaiapoi
Nadat we Nelson achter ons hadden gelaten, was het doel van vrijdag Kaiapoi. Weer even terug naar oom en tante en mam.
We wisten dat we twee opties hadden vanuit Nelson. Of over de westkant over de officiële omleidingsroute, of over de oostkant via Blenheim en Kaikoura en dan de weg met heeeeeel veeeeeel roadworks en risico op vertragingen.
Vooraf hadden we ons goed geïnformeerd en toch gekozen voor de laatste optie, omdat de officiële omleidingsroute heel veel te lijden heeft van al het extra verkeer dat nu over die bergweggetjes moet. Bij de oostroute was de kans groot dat we ook wel vertraging zouden oplopen, maar we gokten er maar op.
Nadat we bij Blenheim nog in t zonnetje kort gepauzeerd hadden (en de tank volgooien), reden we door veel wijngaarden en zagen we boven de kust al het slechte weer. Eenmaal bij de zee, was het flink aan het waaien en begon het te regenen....
We kwamen bij het stuk van de roadworks, dat was al bizar om te zien. Na de grote aardbeving een dik jaar geleden heeft de weg rond Kaikoura ontzettend veel schade opgelopen (net als het dorp en gebied eromheen). Pas sinds afgelopen kerst is de weg overdag open en wordt het verkeer rond de wegwerkzaamheden geleid. Terwijl we daar door de regen reden, zagen we de zeehonden op de kust liggen. En we zagen ook het land dat bij de aardbeving omhoog is gekomen en je ineens de zeebodem dus kon zien. Bij Kaikoura zijn we even gaan pauzeren (en een lange broek aantrekken) bij het punt aan het einde van het dorp waar altijd een zeehondenkolonie leeft. Op dat punt ben ik al eerder geweest en ik wilde het graag aan Jeroen laten zien. Het was ook bizar om te zien dat hier ook tientallen meters extra land erbij zijn gekomen!
We hebben verschillende zeehonden zien liggen, waarvan eentje op het paadje lag.
Na Kaikoura, was de SH1 toch gesloten. En dus hadden we geen keus en moesten we alsnog door het binnenland.
Het was een prachtige weg, maar je rijdt nu in een lange optocht van auto’s en vrachtauto’s en in tegengestelde richting is het precies hetzelfde. En dat op kleine bergweggetjes!
Op een gegeven moment ging de weg redelijk steil omhoog in twee korte bochten. Drie auto’s voor ons reed een grote truck en ineens stonden we stil....
Dan denk je wel ff na over wat het kan zijn....
Het bleek dat een andere vrachtwagen de bocht te kort had genomen en vast was komen te zitten tegen de rotsen in de berm. De truck voor ons had wat moeite met erlangs te komen, maar het lukte gelukkig wel.
We reden door, over vele one lane bridges, vele bochtjes en uiteraard ook vele roadworks, omdat deze binnenlandse route ook niet berekend is op het vele verkeer.
Onze conclusie was is elk geval dat ze in NZ meer oranje pionnen hebben dan ze schapen hebben!
Tegen zeven uur waren we dan toch in Kaiapoi, fijn gezellig bij oom en tante!
Zaterdag lekker een beetje uitslapen en daarna was Jeroen helemaal in zijn element. Tante Ria heeft namelijk een mooi uitgeruste keuken, de hemel op aarde voor Jeroen na twee weken behelpen in minikeukentjens!
Hij heeft zijn (inmiddels) beroemde honingtaart gemaakt omdat we morgen extra logees krijgen. Vervolgens heeft hij ook nog fettuccini gemaakt voor het avondeten.
In de tussentijd moest ik aan de bak als reisleiding en ben ik accomodaties gaan zoeken voor volgende week.
Na het avondeten zijn we naar het Lantern Festival in de stad geweest ter ere van het Chinees nieuwjaar. Superdruk, maar heel mooi dat het centrum versierd is met allerlei Chinese lampionnen, in allerlei vormen. De Chinese draak in de Avon was wel het hoogtepunt!
Op de terugweg hadden we nog een klein avontuur. We hadden de auto bij een winkelcentrum geparkeerd aan de rand van Christchurch om daar met de bus verder te gaan. De bus heeft ons teruggebracht naar dat winkelcentrum en de auto stond er ook nog gewoon.
Wij instappen en ik mocht rijden in de geweldige auto van ome Ber. Tante Ria gaf mij aanwijzingen om het terrein af te rijden en toen bleek ineens het parkeerterrein afgesloten! Wij naar de andere uitgangen, maar die bleken ook afgesloten!
Er waren nog andere mensen in de winkels bezig ( aan t afsluiten, maar nog aan t werk) dus ergens moesten we er vanaf kunnen....
De aandacht trekken van de mensen in de winkels lukte niet erg, dus wij maar op zoek naar een uitgang. Tante Ria had er eentje gevonden, ik bleek dezelfde gevonden te hebben maar dan via de andere kant.
Dus we waren tegen twaalf uur thuis!
We wisten dat we twee opties hadden vanuit Nelson. Of over de westkant over de officiële omleidingsroute, of over de oostkant via Blenheim en Kaikoura en dan de weg met heeeeeel veeeeeel roadworks en risico op vertragingen.
Vooraf hadden we ons goed geïnformeerd en toch gekozen voor de laatste optie, omdat de officiële omleidingsroute heel veel te lijden heeft van al het extra verkeer dat nu over die bergweggetjes moet. Bij de oostroute was de kans groot dat we ook wel vertraging zouden oplopen, maar we gokten er maar op.
Nadat we bij Blenheim nog in t zonnetje kort gepauzeerd hadden (en de tank volgooien), reden we door veel wijngaarden en zagen we boven de kust al het slechte weer. Eenmaal bij de zee, was het flink aan het waaien en begon het te regenen....
We kwamen bij het stuk van de roadworks, dat was al bizar om te zien. Na de grote aardbeving een dik jaar geleden heeft de weg rond Kaikoura ontzettend veel schade opgelopen (net als het dorp en gebied eromheen). Pas sinds afgelopen kerst is de weg overdag open en wordt het verkeer rond de wegwerkzaamheden geleid. Terwijl we daar door de regen reden, zagen we de zeehonden op de kust liggen. En we zagen ook het land dat bij de aardbeving omhoog is gekomen en je ineens de zeebodem dus kon zien. Bij Kaikoura zijn we even gaan pauzeren (en een lange broek aantrekken) bij het punt aan het einde van het dorp waar altijd een zeehondenkolonie leeft. Op dat punt ben ik al eerder geweest en ik wilde het graag aan Jeroen laten zien. Het was ook bizar om te zien dat hier ook tientallen meters extra land erbij zijn gekomen!
We hebben verschillende zeehonden zien liggen, waarvan eentje op het paadje lag.
Na Kaikoura, was de SH1 toch gesloten. En dus hadden we geen keus en moesten we alsnog door het binnenland.
Het was een prachtige weg, maar je rijdt nu in een lange optocht van auto’s en vrachtauto’s en in tegengestelde richting is het precies hetzelfde. En dat op kleine bergweggetjes!
Op een gegeven moment ging de weg redelijk steil omhoog in twee korte bochten. Drie auto’s voor ons reed een grote truck en ineens stonden we stil....
Dan denk je wel ff na over wat het kan zijn....
Het bleek dat een andere vrachtwagen de bocht te kort had genomen en vast was komen te zitten tegen de rotsen in de berm. De truck voor ons had wat moeite met erlangs te komen, maar het lukte gelukkig wel.
We reden door, over vele one lane bridges, vele bochtjes en uiteraard ook vele roadworks, omdat deze binnenlandse route ook niet berekend is op het vele verkeer.
Onze conclusie was is elk geval dat ze in NZ meer oranje pionnen hebben dan ze schapen hebben!
Tegen zeven uur waren we dan toch in Kaiapoi, fijn gezellig bij oom en tante!
Zaterdag lekker een beetje uitslapen en daarna was Jeroen helemaal in zijn element. Tante Ria heeft namelijk een mooi uitgeruste keuken, de hemel op aarde voor Jeroen na twee weken behelpen in minikeukentjens!
Hij heeft zijn (inmiddels) beroemde honingtaart gemaakt omdat we morgen extra logees krijgen. Vervolgens heeft hij ook nog fettuccini gemaakt voor het avondeten.
In de tussentijd moest ik aan de bak als reisleiding en ben ik accomodaties gaan zoeken voor volgende week.
Na het avondeten zijn we naar het Lantern Festival in de stad geweest ter ere van het Chinees nieuwjaar. Superdruk, maar heel mooi dat het centrum versierd is met allerlei Chinese lampionnen, in allerlei vormen. De Chinese draak in de Avon was wel het hoogtepunt!
Op de terugweg hadden we nog een klein avontuur. We hadden de auto bij een winkelcentrum geparkeerd aan de rand van Christchurch om daar met de bus verder te gaan. De bus heeft ons teruggebracht naar dat winkelcentrum en de auto stond er ook nog gewoon.
Wij instappen en ik mocht rijden in de geweldige auto van ome Ber. Tante Ria gaf mij aanwijzingen om het terrein af te rijden en toen bleek ineens het parkeerterrein afgesloten! Wij naar de andere uitgangen, maar die bleken ook afgesloten!
Er waren nog andere mensen in de winkels bezig ( aan t afsluiten, maar nog aan t werk) dus ergens moesten we er vanaf kunnen....
De aandacht trekken van de mensen in de winkels lukte niet erg, dus wij maar op zoek naar een uitgang. Tante Ria had er eentje gevonden, ik bleek dezelfde gevonden te hebben maar dan via de andere kant.
Dus we waren tegen twaalf uur thuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
