Feb 22
Door: Wen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen&Wendy
22 Februari 2018 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Vandaag is een speciale dag, vanwege meerdere redenen
Toen ik gisteravond op de grens van gister en vandaag naar bed ging, belde Jeroen ineens. Hij zat in de auto vanuit werk naar de dierenarts, het ging helemaal niet goed met Bink. Het was complete foute boel en het oude, trouwe beestje zou uit zijn verlost gaan worden. Alhoewel we wisten dat de kans groot was dat dit ging gebeuren, is het toch even schrikken als het telefoontje komt.
Ik ben gaan slapen en heb vanmorgen gebeld om te horen wat ik al wist, Bink was ingeslapen.
Hij zal ontzettend gemist worden, die lieve, trouwe, mooie hond.
Iets voor zevenen vanmorgen hield ik het niet meer uit in bed (nog steeds gebroken nachten door het tijdsverschil?) en ben ik maar een rondje door de buurt gaan rennen. Het zou vandaag voor de verandering lekker weer worden! Zouden we dan echt gaan merken dat het zomer is hier???
Vanmorgen kreeg ik dankzij Facebook ook al de eerste reality-check (‘je hebt herinneringen om op terug te kijken’) nou jippie. Je kon er hier vandaag ook niet echt omheen, dus die Facebook herinneringen met de lieve berichtjes van iedereen die vraagt of we in orde zijn, waren niet echt nodig om me bewust te zijn van het feit dat ik vandaag precies zeven jaar geleden in mijn eentje hier op christchurch airport landde. De meesten van jullie weten ook wel wat er vlak na mijn landing gebeurde: oom en tante en rosie en ik zaten net aan de broodjes om te lunchen toen de wereld gigantisch begon te schudden. De tweede grote aardbeving die de stad trof in een halfjaar tijd met een kracht van 6.3. En waarbij 185 mensen kwamen te overlijden.
En toevallig ging tante Ria vandaag met vriendinnen vlakbij de stad een koffietje doen en belandde ik dus samen met mijn oudste nichtje Monique al wandelend in het stadscentrum.
Terwijl Monique mij de stad liet zien (ik was compleet gedesoriënteerd en herkende nog maar vrij weinig van de stad zoals deze tien jaar geleden was). Zeven jaar geleden ben ik uiteraard niet in de stad geweest.
Er was een monument met 158 wit geverfde stoelen waarbij elke stoel symbool staat voor de persoon die is overleden. Er stond ook nog een hele mooie tekst bij:
“ if You haven’t already, you will lose someone you can’t live without, and your heart will be badly broken, and you never het over the loss of a deeply beloved persoon. But this is the good news. The person lives forever, in your broken heart that doesn’t seal back up. And you come through, and you learn to dance with the banged-up heart. You dance to the absudities of life; you dance to the minuet of old friendships”
We zijn ook even bij de Cathedral geweest en al lopend langs gebouwen waar hard aan gewerkt wordt, kwamen we ook langs het Memorial monument: een lange wand langs de rivier de Avon met daarop alle namen van de omgekomen mensen. Daar was dus vandaag de officiële bijeenkomst op het tijdstipmvan de aardbeving. Het lag vol met bloemen en in combinatie met alle namen was dat kippenvel.
Ook op het monument stond een mooie tekst waarmee de families van de omgekomen mensen ook stilstaan bij alle mensen die geholpen hebben bij het zoeken naar de gewonden en overledenen.
Zie de foto’s, al komt het daar natuurlijk niet zo goed op over.
In de loop van de middag werd het steeds beter weer en konden de jassen uit. Aan het einde van de dag hebben we heerlijk op het terras in de zon gezeten!
Nog twee daagjes en dan komt Jeroen ook deze kant op!
Toen ik gisteravond op de grens van gister en vandaag naar bed ging, belde Jeroen ineens. Hij zat in de auto vanuit werk naar de dierenarts, het ging helemaal niet goed met Bink. Het was complete foute boel en het oude, trouwe beestje zou uit zijn verlost gaan worden. Alhoewel we wisten dat de kans groot was dat dit ging gebeuren, is het toch even schrikken als het telefoontje komt.
Ik ben gaan slapen en heb vanmorgen gebeld om te horen wat ik al wist, Bink was ingeslapen.
Hij zal ontzettend gemist worden, die lieve, trouwe, mooie hond.
Iets voor zevenen vanmorgen hield ik het niet meer uit in bed (nog steeds gebroken nachten door het tijdsverschil?) en ben ik maar een rondje door de buurt gaan rennen. Het zou vandaag voor de verandering lekker weer worden! Zouden we dan echt gaan merken dat het zomer is hier???
Vanmorgen kreeg ik dankzij Facebook ook al de eerste reality-check (‘je hebt herinneringen om op terug te kijken’) nou jippie. Je kon er hier vandaag ook niet echt omheen, dus die Facebook herinneringen met de lieve berichtjes van iedereen die vraagt of we in orde zijn, waren niet echt nodig om me bewust te zijn van het feit dat ik vandaag precies zeven jaar geleden in mijn eentje hier op christchurch airport landde. De meesten van jullie weten ook wel wat er vlak na mijn landing gebeurde: oom en tante en rosie en ik zaten net aan de broodjes om te lunchen toen de wereld gigantisch begon te schudden. De tweede grote aardbeving die de stad trof in een halfjaar tijd met een kracht van 6.3. En waarbij 185 mensen kwamen te overlijden.
En toevallig ging tante Ria vandaag met vriendinnen vlakbij de stad een koffietje doen en belandde ik dus samen met mijn oudste nichtje Monique al wandelend in het stadscentrum.
Terwijl Monique mij de stad liet zien (ik was compleet gedesoriënteerd en herkende nog maar vrij weinig van de stad zoals deze tien jaar geleden was). Zeven jaar geleden ben ik uiteraard niet in de stad geweest.
Er was een monument met 158 wit geverfde stoelen waarbij elke stoel symbool staat voor de persoon die is overleden. Er stond ook nog een hele mooie tekst bij:
“ if You haven’t already, you will lose someone you can’t live without, and your heart will be badly broken, and you never het over the loss of a deeply beloved persoon. But this is the good news. The person lives forever, in your broken heart that doesn’t seal back up. And you come through, and you learn to dance with the banged-up heart. You dance to the absudities of life; you dance to the minuet of old friendships”
We zijn ook even bij de Cathedral geweest en al lopend langs gebouwen waar hard aan gewerkt wordt, kwamen we ook langs het Memorial monument: een lange wand langs de rivier de Avon met daarop alle namen van de omgekomen mensen. Daar was dus vandaag de officiële bijeenkomst op het tijdstipmvan de aardbeving. Het lag vol met bloemen en in combinatie met alle namen was dat kippenvel.
Ook op het monument stond een mooie tekst waarmee de families van de omgekomen mensen ook stilstaan bij alle mensen die geholpen hebben bij het zoeken naar de gewonden en overledenen.
Zie de foto’s, al komt het daar natuurlijk niet zo goed op over.
In de loop van de middag werd het steeds beter weer en konden de jassen uit. Aan het einde van de dag hebben we heerlijk op het terras in de zon gezeten!
Nog twee daagjes en dan komt Jeroen ook deze kant op!
-
22 Februari 2018 - 08:47
Amber:
So sorry about Bink xxxx <3 -
22 Februari 2018 - 08:52
Annegien:
Ah wat sneu van Bink. Sterkte voor jullie.
Fijn dat er dit keer niks 'ergs' gebeurt is met de storm daar. Na alle herinneringen nu genieten van de reis en de zon. Heerlijk. Hier ook zon elke dag maar dan wel steen koud haha. -
22 Februari 2018 - 09:01
Mandy:
Pff Jeroen en Wen wat een verschrikkelijk bericht over Bink. Dat is een heel gemis. Leef met jullie mee.
En Pff, beetje stil van je bericht. We hebben toen veel meegemaakt he. Mooi dat je er zo bij stil staat. -
22 Februari 2018 - 12:08
Anke:
Sterkte, als je terug bent zal je Bink missen. Maar nu genieten en al het moois dat NZ te bieden heeft! :-) -
22 Februari 2018 - 18:18
Jeroen:
Dank voor de lieve reactie's doet mij goed. :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
