Een roadtrip is pas een roadtrip als....

Je kilometers vreet...en dat hebben we gedaan.

Toen we wakker werden na onze laatste nacht in de boomhut, regende het gewoon! Tijd om op te stappen dus!

Om half negen zaten we al in de auto, wetende dat we dik vijf uur zouden moeten rijden vandaag. Al binnen een half uur hadden we onze eerste toeristische tussenstop, in Kawakawa. Bij de kunstzinnige openbare toiletten van meneer Hundertwasser. Een Oostenrijker (helaas voor Jeroen geen Zwitser) die dit kleine dorp een attractie heeft gegeven. Het toilet is bijna een groot mozaïek en staat dus ook in de Lonely Planet. Onze route kwam er langs(de snelste route was afgesloten vanwege landslides) dus zijn we ook even uitgestapt.

We zijn doorgereden en in Wellsford even gaan tanken en wat te eten op gaan zoeken. We liepen langs een oud tentje dat tegenover het pompstation lag en alhoewel er niemand binnen was, zag het menu er wel goed uit. We bleken mooi op tijd, want nog geen kwartier later(wij hadden onze lunch nog niet op tafel staan) liep het vol met locals die hier ook even kwamen lunchen. Jeroen aan een burger van lamsvlees, Wen een omelet met kaas en tomaat. Daarna weer op pad en voor we er erg in hadden, zaten we alweer in Auckland. Over de Harbour Bridge maar weer en richting Hamilton, uiteraard nog een koffiestop onderweg en iets na vieren waren we in Otorohanga. Onze b&b was bij mensen in huis en dat huis stond boven op een heuvel. Zoiets anders als het toeristische Paihia!
Einde van de dag zijn we (in de regen) nog door naar het naastgelegen Waitomo gereden en daar in de Glowworm caves gaan kijken. Jeroen kwam er daar opnieuw achter dat ze in dit land niet zomgericht zijn op de wat langere mensen. De voetgangerstunnel onder weg door, naar de ingang van het visitorscentre, paste maar nèt!! In de grot een stukje lopen met uitleg over het ontstaan van de grot ( stalagmieten/stalactieten), in de grote open ruimte ( de Cathedral) zou de akoestiek hele goed zijn en werden we uitgenodigd door de gids om even wat te zingen. Een Amerikaanse greep deze kans aan om het complete ‘halleluja’ te zingen, terwijl alle toeschouwers na vier zinnen het al wel geloofden. En wij denken dat de gids het ook wel welletjes vond...hihi... Daarna daalden we nog verder af en stapten in een fluisterbootje om door het pikdonker te worden gevaren en aan het plafond duizenden gloeiwormen te zien hangen!

Heeeeeel bijzonder!