Kia Ora!

We zijn er!!!

Nadat we gisteren op Changi een rondje met alle skytrains door de verschillende terminals hadden gemaakt, hebben we nog even genoten van de luxe van onze hotelkamer. Onze assistentie, nouja die van mama, was ook weer geregeld.
Bij het uitchecken werd onze assistentie weer opgeroepen en werd mam in de rolstoel gehesen en mocht ik er achter aan lopen. Dachten wij dat we naar onze gate gebracht worden, maar nee hoor, mam werd in de lounge geparkeerd en daar konden we wachten. Ikke nog even op zoek naar een toilet, bleek het dichtstbijzijnde toilet (hele logisch) een etage hoger te zitten.

Na een dik kwartier wachten, tussen allerlei mensen met mooie gekleurde stickers op hun bovenarmen - mam had een oranje - kwam er een mannetje die op zoek was naar mensen voor Christchurch. Hij zoeken naar ‘ mrs Hendrika’... die was er natuurlijk niet, maar gelukkig mocht mam mee. Wordt ze buiten de lounge geparkeerd om daar te wachten op het golfkarretje. Wij daar weer wachten, spreekt dat regelmannetje mij heel netjes aan. Of ik mevrouw ‘begeleid’, want er was een kans dat ik niet in het golfkarretje zou passen. Ik vragen hoe groot die kans was, behoorlijk groot was zijn reactie. Dus ik ben maar alvast gaan lopen naar de gate!

Kom ik toch eerder als mam bij de gate, zie ik daar al ‘last call’ op de borden staan! Stresssss!!! En nog geen assistentie met mam!
En dan mag je dus ook nog een keer door de security check! Nog meer stress. Even in mijn beste Singapore-Engels overlegd met zo’n meneer daar en besloten om met alle handbagage (van mam en mij) alvast door de security te gaan. Heel bizar, want er werd amper naar de inhoud gekeken. De vloeistoffen mochten gewoon in de tassen blijven evenals alle iPads enzo.

Gelukkig kwam mam er toen wel aan, en met zo’n wagentje vol met hulpbehoevenden had die chauffeur zijn handen vol. Mam was niet rolstoelgebonden en kon dus wel zelf lopen met dr rollator. Mam werd dus ook losgelaten. Moet ze toch vervolgens bij de security haar (orthopedische!) schoenen uittrekken omdat het alarm af ging! En denk maar niet dat wilden luisteren naar het verhaal over de kunstknie en zo die mogelijk voor het alarm zorgden.
Ennieweeeee.... wij belanden in de nog lange rij voor de gate (stresslevel is weer gezakt hoor), besluit mam om even misbruik te maken van haar sticker. Ze loopt naar de prioritylane en vraagt of ze daar ook mag boarden. Dat mocht en ik mocht mee!!!

Dit keer dus een vol vliegtuig waar wij onszelf konden installeren.
Klaar voor de volgende tien uur in de lucht.
Mooi op tijd vertrokken en zo waar een beetje kunnen slapen. Heel bijzonder eten gehad, vanwege het Chinese nieuwjaar, kip met rijst en ei en nog wat ondefinieerbaar spul. Als toetje een ijsje!
Anderhalf uur voor landing werd het ontbijt uitgedeeld en tijd voor een toiletbezoek en even uit het raampje kijken dus (we zaten in het midden van het toestel)
We wisten dat er in de loop van dinsdag de rest van cycloon Gita over het noordelijke stuk van het Zuidereiland en het zuidelijke deel van het Noordereiland (kunnen jullie het nog volgen?) zou komen. Mijn bezoekjes aan dit wonderschone land starten altijd met een natuurverschijnsel blijkbaar....

In de lucht waren het noorden dus mooie wolkjes te zien en we hadden flink wind mee (tot 150km p/u) dus we gingen ook wat sneller als verwacht. Vanwege datzelfde lagedrukgebied kwamen we met een omweg binnen. De piloot is ver naar het zuiden afgebogen en vervolgens over zee weer terug naar het westen om bij Christchurch binnen te komen. Maar goed, geen vertraging dus vanwege de snelle winden ;-)

De mensen bij de raampjes zaten klaar met hun camera’s maar wat we zo mee konden kijken, hebben ze vooral wit op de foto’s en filmpjes staan.... wolk, wolk wolk

Eenmaal op de landingsbaan bleek het regenen, en dat doet het nu nog steeds....en dat blijft het ook nog wel even doen.

Voor de landing had een stewardess al geïnventariseerd wie er allemaal assistentie nodig hadden ( nee, niet door het in het algemeen te vragen, maar ze had een lijstje met stoelnummers van hulpbehoevende mensen)
We mochten in elk geval tot het laatste blijven zitten en zouden weer opgehaald worden. Het was allemaal goed geregeld.

Dus toen we uit het vliegtuig kwamen, stonden de dames en heren al klaar met de rolstoelen. Er werd gevraagd of mam in een rolstoel moest (ja dus, want dan krijg je een persoontje met een badge mee en dat betekent een beetje voorrang. Heerlijk!

En inderdaad, we kregen de korte route (staff only), bij de eerste controle van het paspoort een aparte rij en nadat we heeeeeeeel lang op onze koffers hadden gewacht werden we gewoon voor de rij gezet bij de volgende controle. Daarna moest nog even alles door de scan en uiteraard werden onze koffers er uit gehaald omdat er iets van eten te zien was. Dat klopte met onze verhalen (snoep en koekjes voor de familie) en toen mochten we door!!

En toen we door de deur gingen, zaten ome Ber en tante Ria al op ons te wachten!

Ze wonen bijna om de hoek van AirPort, dus we waren zo thuis! In hun (voor ons) nieuwe huis. Mooi huis man!!!
Daar ook kennisgemaakt met Jack en Poppy, nieuwe vriendjes gemaakt.

Monique en John kwamen niet veel later, dus het was meteen al gezellig en de eerste koekjes zijn uitgedeeld!
Na een rustige lunch (geen schokken dit keer gelukkig) zijn mam en ik allebei maar eens gaan uitpakken en vervolgens even de bedden getest. Heerlijk geslapen!!!

En na een heerlijke douche was het al bijna tijd voor het avondeten. In de tussentijd even naar hte nieuws gekeken, waarbij uiteraard veel aandacht was voor het slechte weer. Ondertussen nog even Helga gesproken via FaceTime en daar was het ook nog rustig. We zullen zien wat het weer gaat doen.

Het avondeten was perfect passend bij de maand februari.


> boerenkool met worst!

Uit eigen tuin en smaakte heerlijk! Inclusief toetje!

Teatime for now en waarschijnlijk op tijd mijn bed weer in!

Houdoe!